Yoğun geçen haftanın ardından tekrar yazma fırsatı bulduğum için mutluyum. Kulağıma Kıraç’ın o hepimizin duyduğu şarkısı geliyor. “Hayat akıp giderken avuçlarımdan eğilip yerden toplayamıyorum parçalarımı ve her şey için çok geç demek için belki de çok geç…(Oysa Bir Umuttu) “ şarkıyı dinledikçe üzülüyorum.
Ne kadar yalnızlaştık değil mi! Hayatımızı kolaylaştıran, birbirimize ulaşma imkânımızın kolay olduğu bu zamanlarda neden kendimizi yalnız hissediyoruz. Günümüzde birbirimize olan tahammülsüzlüklerimizden olduğunu düşünüyorum. Bu duyguyu gelişen teknoloji aşılıyor bize. Sanal arkadaşlıklar gerçek arkadaşlıkların değerini azaltmıyor mu sizce. Babamın memuriyetinde dolayı birçok yer görme imkânım oldu. Gittiğimiz yerler teknoloji anlamında yoksun yerlerdi. Ama daha değerli bir şey vardı. Güvenebileceğin insanlar hep vardı oralarda, zor günlerinde yanında olan seni yalnız hissettirmeyen insanlar. Bilirlerde ki birbirimize muhtacız. Şimdi her şeyin bir alternatifi var eşyanın, arkadaşın, sevgilinin hoşuna gitmediyse değiştirirsin. Yenisini bulmak çok zor olmasa gerek ama alternatifi olan şeylerin değeri azalıyor, tahammül etmek için yormuyoruz kendimizi. Gerçek ilişkiler fedakarlıkla olur bunu şimdinin çağı kabul etmiyor ne yazık ki. Fedakarlık sonunda maddi bir çıkar varsa katlanılıyor. Ne kadar üzücü hâlbuki ne kadar özledik değil mi birlikte vakit geçirmeyi, dertlerin sadece benim derdim değil bizim derdimiz olduğunu bilmeyi. Oysa bir umuttu hep gönlü besleyen dayan yüreğim diyen …… Sözleri pek uymasada bu şarkı gerçek dostlara gelsin o zaman kaybetmeyelim onları 🙂
sahincem 